Maria Montessori jest współcześnie znana ze swojej metody wychowawczej, skonstruowanej w myśli różnokierunkowej edukacji. Według metody Montessori wychowawca jest przewodnikiem, a nie liderem, powinien inspirować i stanowić wzór do naśladowania. Innym ważnym elementem procesu jest środowisko – powinno ono różnorodne, bezpieczne i wychowankowie powinni mieć na nie duży wpływ. Wyklucza się bowiem naukę przymusową, a tematyka zajęć spoczywa na wyborze dzieci.  Co więcej, metoda Montessori zakłada inwestycję w samodzielność. Dzieci są angażowane w prace domowe, zyskując poczucie wspólnoty i bycia równowartościowym członkiem domowej społeczności. Zwłaszcza że nie są wychowywane w myśli kar i nagród. To tylko pogłębia ich poczucie wzajemnego szacunku na linii dziecko – opiekun. 

 

Kim była Maria Montessori?

Była córką włoskiego urzędnika i gospodyni domowej. Urodzona w 1896  roku włoszka podjęła pracę w Klinice Psychiatrycznej, gdzie zajęła się badaniami nad młodzieżą i osobami upośledzonymi. W kolejnych latach skupiła swoją karierę naukową na pedagogice. Dowodem jej geniuszu pedagogicznego są wyniki jej podopiecznych. Okazuje się bowiem, że wychowankowie Marii Montessori z poważnymi trudnościami rozwojowymi osiągali wyniki bardziej zadowalające niż dzieci w pełni sprawne intelektualnie nie będące pod opieką naukowczyni.

Pracę z dziećmi kochała tak bardzo, że zdecydowała się porzucić karierę naukową na rzecz pedagogiki. Tym samym, w 1907 roku otworzyła swój zakład opiekuńczy w robotniczej dzielnicy Rzymu. Po wydaniu w 1909 roku pierwszej książki i wielu perturbacjach życiowych spowodowanych m.in. wojną Maria została nominowana do Pokojowej Nagrody Nobla w 1950 i w 1951 roku.

 

Zalety Metody Montessori

Metoda ta zakłada wspieranie dziecka, a nie zmuszanie go do jakiejkolwiek aktywności, tym samym stawia jego potrzeby i rozwój w centrum. Ponadto nauczanie w tym nurcie opiera się na empirycznej nauce. Oznacza to, że nie naciska się na dziecko, by zapamiętywało cudze słowa, a by samo poznało i próbowało zrozumieć otaczające je środowisko, czy problem, z którym się mierzy. Ważną cechą tego sposobu jest też dywersyfikacja wiekowa podopiecznych. Młodsze dzieci mają szansę uczyć się od starszych kolegów, naśladując ich zachowania, czy wykorzystując oferowaną przez nich organiczną pomoc. Zaś starsi wychowankowie mają okazję do uczenia się postaw wspierających i szukania rozwiązań w poczuciu odpowiedzialności. Ponadto Maria Montessori dostrzegła potencjał dydaktyczny w wykorzystaniu nie tylko intelektu dzieci, ale i pełni ich zmysłów. Dzięki temu mali podopieczni mogą  w naturalny sposób poznawać świat – dotykiem, czy zapachem.

Metoda Montessori zyskuje coraz większe grono zwolenników, za sprawą swojego wciąż nowatorskiego podejścia do wychowywania. Mimo że od skonstruowania tej teorii minęło ponad 100 lat, część społeczeństwa nadal uważa ją za neoliberalny wymysł, czyniący z najmłodszych paradoksalnie nieprzystosowanych. Zupełnie niepotrzebnie. Metoda Montessori zakłada wielopoziomową stymulację najbardziej chłonnych, młodych umysłów.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *