Moje dziecko rzuca rzeczami

Okazuje się, że irytujące wyrzucanie przedmiotów z dłoni wcale nie jest oznaką złośliwości, a naturalnym etapem rozwojowym. Na początku dziecko uczy się chwytać, nie mając pojęcia, w jaki sposób bezpiecznie zakończyć tę czynność.  Ponadto rzucanie jest wspaniałym sposobem na eksperymentowanie, rozwijanie zdolności motorycznych i poznawczych oraz budowanie ciekawości. Czasami warto przygryźć wargi i pozwolić dziecku na testowanie świata. Jeśli nie, poniżej znajdziesz kilka sposobów, jak sobie z tym poradzić.

Aby uszanować potrzeby dziecka i działać zgodnie z zasadami Montessori można podzielić reakcję na kilka etapów, które obejmują: obserwację, zapobieganie, zabawę, stawianie granic oraz komunikowanie. Każdy z tych elementów opiera się na konkretnych działaniach, należy przejść cały proces po kolei.

Zamiast gwałtownie reagować, można sprawdzić, kiedy dziecko rzuca przedmiotami, jakie emocje mu towarzyszą, jak rodzic reaguje na tę sytuację. Może się okazać, że istnieją określone przyczyny zachowania, które wystarczy wyeliminować, np. dziecko poprzez rzucanie upomina się o uwagę. Poświęcając mu czas, można zatrzymać tego typu reakcje. Natomiast zapobieganie polega na przeciwdziałaniu ewentualnym niebezpieczeństwom. Dzieci nie powinny się bawić  cennymi ani zagrażającymi przedmiotami, dlatego należy je od nich odsunąć.

Rzucanie przedmiotami może być także doskonałą zabawą, która buduje nowe doświadczenia. Edukacja Montessori stawia na wolność, wyznaczając jednocześnie granice. W tej sytuacji można zastosować zabawę w rzucanie, która początkowo może zaskoczyć dziecko, jednak z pewnością szybko się do niej przyłączy. Inicjowanie rzucania należy rozpocząć w neutralnym momencie (a nie podczas takiej aktywności dziecka). Do tego celu najlepiej wykorzystać miękkie przedmioty (poduszki, maskotki) lub przekształcić zabawę w praktyczne zachowania (rzucanie skarpet do kosza na brudną bieliznę, sprzątanie po zabawie).

Stawianie granic i komunikacja

Wyznaczanie granic polega na wytłumaczeniu, czym można rzucać, a czym nie. W ten sposób można ustalić zasady, które będą przydatne dla obu stron, a jednocześnie pozwolą zachować psychiczne granice rodzica. Sposób przekazywania informacji powinien być dla dziecka zrozumiały, czyli dostosowany do jego wieku, a jednocześnie pełen szacunku i stanowczy (np. w domu nie rzucamy sztućcami, ale zamiast tego możesz bawić się piłką). Dla starszych dzieci można dodać wyjaśnienie, że tego typu zachowanie stwarza niebezpieczeństwo (skaleczenie ciała). Kluczem do sukcesu, niezależnie od metody wychowawczej i konkretnej sytuacji, jest konsekwencja i stanowcze egzekwowanie postanowień.